قــار پــوز خـنـد

در سالهای اخیر ، با فرارسیدن عید سال نو شمسی در ایران جنبش هفت‌سین گذاری به راه افتاده است که قدمتی کمتر از صد سال دارد ؛ این در حالی است که برخی رسانه‌های فارسی‌زبان ایران و ناسیونالیستهای ایرانی-پارسی نیز در اقدامی همسو ، آیین هفت‌سین گذاری در ایام عید سال نو که عبارت است از چیدن نمادین هفت چیز که با حرف "سین" شروع بشود را به پیش از اسلام و دوره‌ی باستان مرتبط می‌دانند.

پدیده‌ی موسوم به "هفت‌سین" که از دو کلمه‌ی "هفت" و "سین" تشکیل یافته، فارغ از عدد هفتی که در میان همگان خوش یمن شمرده شده است، تلفظ "سین" برای نام دوازدهمین حرف از الفبای عربی در دوران پس از اسلام متولد شده و رفته-رفته با تعالیم عربی-دینی به ممالک موسوم به کشور ایران کنونی راه یافته است و بعدها و به تدریج در فارسی نیز این چنین جا افتاده است. بنابراین فرضیه‌ی "هفت‌سین باستانی" که مربوط به پیش از اسلام باشد در همان ابتدای به ساکن ترمزش کشیده می‌شود و دیگر به ریشه‌یابی‌های مشابه و دیگر نظریات نمی‌رسد و در اینجاست که "قضیه‌ی چه کنم چه کنم؟" آغاز میشود. ... اما مسئله در اینجا تمام نمی‌شود بلکه تعدّد این سین ها که گاه به عدد 20 و حتی بیشتر هم می‌رسد و از میان آنها هفت‌تایش بطور سلیقه‌ای انتخاب می‌شوند نیز خود بحثی است که فلسفه‌ی آن در دوره‌ی معاصر را با سوال بی پاسخی مواجه می‌سازد.

هفت‌سین و این همه سین؟! :

1. سیر
2. سماق
3. سرکه
4. سنبل
5. سکه
6. سنجد
7. ساعت
8. سبزه
9. سپستان
10. سوهان
11. سوسن
12. سرمه
13. سمنو
    
14. سنگک
15. سبزی
16. سیاهدانه
17. سماور
    
18. سیب
19. سپند
    
20. ...
21. ...
22. ... ؟!